Dunedin
Door: Henny
Blijf op de hoogte en volg kees en henny
13 Januari 2013 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Vandaag geen wekker gezet, tot 8.15 uitgeslapen en om half tien op pad naar Larnach Castle, een schitterend gerestaureerd landhuis/kasteel in Schotse stijl. Het ligt op het hoogste punt van de Otago Peninsula en is het voormalige onderkomen van William Larnach die er tot 1898 heeft gewoond met drie opeenvolgende vrouwen. Sinds 1967 is het eigendom van de Barker familie die het heeft gerestaureerd en opengesteld voor publiek. Ook de tuin is zeer fraai aangelegd en in verschillende secties verdeeld, zoals een bloementuin, een "regenwoud" en een "South Seas Garden".
Hierna naar Dunedin. Het kostte wat moeite om een parkeerplek te vinden: we zagen wel steeds een P aangegeven staan, maar vervolgens hielden de aanwijzingen op en zagen we pas iets als we er al voorbij waren.... ( veel ¥%#}=+#~) Uiteindelijk bij de Countdown geparkeerd, maar dat mocht maar anderhalf uur en we zagen al mannetjes rondlopen die merktekens op de autobanden aanbrachten, ook geen optie dus. Toen maar vandaar uit lopend een parkeerplaats gezocht ( belachelijk idee van Henny, al dat heen en weer lopen...) en na het parkeren :-) naar de Farmers Market bij Railway Station, want die is er alleen 's ochtends. Rechtstreeks van de producent kun je hier groente, fruit, hertenvlees, verse vis en biologisch lams- en rundvlees kopen. Warme bakkers verkopen er bijzonder brood, pasteien en gebak. Een gezellige en drukbezochte markt. Vervolgens het treinstation zelf bekeken: de buitenkant bestaat uit verschillende soorten steen met dakkapellen, zuilen, beelden en de 37 m hoge klokkentoren. Binnen zijn er glas-in-loodramen en de mozaïekvloer die bestaat uit meer dan 725.000 tegeltjes. Alles is binnen prachtig versierd zoals de trappen naar boven en de loketten waar je het oude logo van de New Zealand Railways kunt zien. Je waant je hier even terug in de tijd. Daarna tijd voor de lunch, lekker buiten, want het weer is prima! Zitten we net, komen we twee van de Woofers uit de Catlins tegen! We hebben kennissen in Nieuw Zeeland!
Volgende stop is de I-site om te kijken of we vast een helikoptervlucht boven Mt. Cook en de Fox en Fr. Jozefgletsjer kunnen boeken. Willen we op de kaart kijken, mist Kees zijn leesbril: oeps, bij de cafetaria laten liggen, Kees terug. 5 minuten later: geen leesbril! Rugzak op z'n kop en op de toonbank uitgespreid en ja hoor, uiteraard helemaal onderin! O ja, de helikoptervlucht is ook geboekt!
Olveston House stond ook nog op het programma, een 35 kamers tellend landhuis uit 1906, dat sinds 1933 onveranderd is gebleven. Helaas waren er alleen guided tours, eentje was net begonnen en op de volgende moesten we een uur wachten.... Dan het Otago Museum maar. Heeft wel wat weg van het Te Papa in Wellington. Ook hier gratis toegang, veel afwisseling in tentoongestelde objecten, een doe-hoek, leuk voor kinderen én volwassenen en, heel bijzonder, het tropical forest: in een weelderige tropische flora en fauna vliegen honderden schitterende vlinders. Er is ook een maritieme sectie met modelschepen en de ontwikkeling van de scheepsindustrie in Nw. Zeeland. Ondertussen branden onze voeten zowat onze schoenen uit, dus we houden het voor gezien in Dunedin en keren terug naar Portobello.
Bij het diner werd lentil geserveerd als een soort vegaburger en op onze vraag wat dat dan was kregen we als antwoord dat het een soort groente was. Later kwam de serveerster terug met een blik uit Italië (!) waar lentil in zat en wij denken nu dat het capucijners zijn... We zijn in voor alternatieven!
Morgen de laatste stop voor Christchurch: Omarama.
Hierna naar Dunedin. Het kostte wat moeite om een parkeerplek te vinden: we zagen wel steeds een P aangegeven staan, maar vervolgens hielden de aanwijzingen op en zagen we pas iets als we er al voorbij waren.... ( veel ¥%#}=+#~) Uiteindelijk bij de Countdown geparkeerd, maar dat mocht maar anderhalf uur en we zagen al mannetjes rondlopen die merktekens op de autobanden aanbrachten, ook geen optie dus. Toen maar vandaar uit lopend een parkeerplaats gezocht ( belachelijk idee van Henny, al dat heen en weer lopen...) en na het parkeren :-) naar de Farmers Market bij Railway Station, want die is er alleen 's ochtends. Rechtstreeks van de producent kun je hier groente, fruit, hertenvlees, verse vis en biologisch lams- en rundvlees kopen. Warme bakkers verkopen er bijzonder brood, pasteien en gebak. Een gezellige en drukbezochte markt. Vervolgens het treinstation zelf bekeken: de buitenkant bestaat uit verschillende soorten steen met dakkapellen, zuilen, beelden en de 37 m hoge klokkentoren. Binnen zijn er glas-in-loodramen en de mozaïekvloer die bestaat uit meer dan 725.000 tegeltjes. Alles is binnen prachtig versierd zoals de trappen naar boven en de loketten waar je het oude logo van de New Zealand Railways kunt zien. Je waant je hier even terug in de tijd. Daarna tijd voor de lunch, lekker buiten, want het weer is prima! Zitten we net, komen we twee van de Woofers uit de Catlins tegen! We hebben kennissen in Nieuw Zeeland!
Volgende stop is de I-site om te kijken of we vast een helikoptervlucht boven Mt. Cook en de Fox en Fr. Jozefgletsjer kunnen boeken. Willen we op de kaart kijken, mist Kees zijn leesbril: oeps, bij de cafetaria laten liggen, Kees terug. 5 minuten later: geen leesbril! Rugzak op z'n kop en op de toonbank uitgespreid en ja hoor, uiteraard helemaal onderin! O ja, de helikoptervlucht is ook geboekt!
Olveston House stond ook nog op het programma, een 35 kamers tellend landhuis uit 1906, dat sinds 1933 onveranderd is gebleven. Helaas waren er alleen guided tours, eentje was net begonnen en op de volgende moesten we een uur wachten.... Dan het Otago Museum maar. Heeft wel wat weg van het Te Papa in Wellington. Ook hier gratis toegang, veel afwisseling in tentoongestelde objecten, een doe-hoek, leuk voor kinderen én volwassenen en, heel bijzonder, het tropical forest: in een weelderige tropische flora en fauna vliegen honderden schitterende vlinders. Er is ook een maritieme sectie met modelschepen en de ontwikkeling van de scheepsindustrie in Nw. Zeeland. Ondertussen branden onze voeten zowat onze schoenen uit, dus we houden het voor gezien in Dunedin en keren terug naar Portobello.
Bij het diner werd lentil geserveerd als een soort vegaburger en op onze vraag wat dat dan was kregen we als antwoord dat het een soort groente was. Later kwam de serveerster terug met een blik uit Italië (!) waar lentil in zat en wij denken nu dat het capucijners zijn... We zijn in voor alternatieven!
Morgen de laatste stop voor Christchurch: Omarama.
-
13 Januari 2013 - 10:55
Peter En Arga Paternotte Mobiel:
Jullie hebben een hoop gedaan in Dunedin, leuk. Maar we zien geen vermelding van de beklimming van de steilste straat ter wereld? Pinguinkwartetten doen we een keertje! -
13 Januari 2013 - 11:42
Gerda Van Der Flier:
In het Frans zijn lentilles linzen. Dus ik denk dat de Italiaanse variant dat ook zijn. Klinkt logish toch, een linzenburger? Wat een tempo hebben jullie er trouwens in. Groot gelijk, als je er nu toch bent:-) -
13 Januari 2013 - 15:43
Riet En Jack:
Lentil is inderdaad: lins. (Voor de soep ervan verkocht Jacob zijn rechten als eerst-geborene aan Ezau.) -
13 Januari 2013 - 17:57
Louis En Wilma:
Inderdaad een moordend tempo dat jullie aan de dag leggen.
Hopelijk, en waarschijnlijk helpt dit dagboek daar goed bij, weten jullie je straks nog meer te herinneren wat jullie allemaal gedaan hebben, behalve HEEL VEEL!
ENJOY! -
13 Januari 2013 - 17:57
Jozefien:
Schitterende gebouwen, mooie doorkijk naar water en zee.
Je staat er mooi op Henny! -
14 Januari 2013 - 09:09
Kees En Henny Van Der Flier:
Het steilste straatje van Dunedin hebben we inderdaad niet beklommen, maar wel zijn kleine broertje, op weg naar Olveston House. Het trottoir bestond op een gegeven moment uit traptreden, dat zegt toch wel wat!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
