Te Anau-Catlins

Het is droog!! Op weg naar de Catlins in het zuiden hebben we af en toe een buitje, maar gaandeweg wordt het steeds lichter. In Invercargill (hoezo Schots?) even wat informatie over de Catlins verzameld en na een gezonde lunch bij de Subway op pad naar Waipapa na het vergaan van de Tararua in 1881, de ergste scheepsramp van Nieuw Zeeland, een vuurtoren gebouwd. Niet ver daar vandaan ligt Slope Point, het meest zuidelijke stukje op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. Het ligt ongeveer halverwege de evenaar en de Zuidpool. Beetje jammer dat we kilometers lang over gravelroads moeten rijden en dat is NIET wat je denkt dat het is! Gravel is wat mij betreft het spul dat op tennisbanen ligt: vrij fijn steengruis. Hier zijn het vrij behoorlijke, vaak scherpe stenen ter grootte van eieren ongeveer, die met gulle hand over een onverharde weg gestrooid zijn. Doordat er auto's overheen rijden ontstaat er een spoor, maar hopen de stenen zich daarnaast ook op, dus je glibbert af en toe lekker over de weg!
Tenslotte nog naar Curio Bay, waar zich de overblijfselen van een versteend woud (Tumu Toka) van 180 miljoen jaar oud bevinden, verspreid over het rotsstrand. Bij eb kun je erdoor heen lopen, maar nu slechts een klein stukje. Misschien dat we er morgenochtend nog eens langs gaan, dat zou wat getijden betreft beter uitkomen. Het kleine aantal geeloogpinguins dat hier leeft was helaas nog niet terug. Ook de Hector dolfijnen in Purpose Bay lieten zich vandaag niet zien.
Nu maar op weg naar onze Farmstay van vanavond. We waren al langs de weg gekomen waar we moesten zijn, maar hadden dat niet helemaal goed onthouden. Volgens Truus (= TomTom ) zouden we daar nog een uur over doen. Dat klopte volgens ons echt niet, want Tokanui, waar we moesten zijn, was maar 34 km verderop. Eigenwijs als we zijn, nemen we de weg die ons het beste lijkt..... Na 34 km komen we inderdaad in Tokanui, maar we kunnen Pope road niet vinden. Bij de supermarkt gevraagd, waar ze het eerst niet wisten, maar met de kaart erbij lukte het wel. Er was wel een shortcut, maar dat was weer wie weet hoe lang over een gravelroad en "through the bush". Daar hadden we even geen zin in, dus moesten we Truus gelijk geven en hebben we braaf haar aanwijzingen opgevolgd. Alleen op het laatst vertelde ze dat we er waren maar daar was echt helemaal niks. Even doorrijden dan maar, wel een paar schuren en een of andere bouwplaats, nog maar even doorrijden tot we zo ongeveer tussen de schapen stonden: kan niet goed zijn, terug! We hadden wel ergens een brievenbus zien staan, misschien was dat het? En ja hoor, nog een kilometer verderop zagen we eindelijk de boerderij. Bovenop een heuveltop met een fantastisch uitzicht op de oceaan! Er werd al naar ons uitgekeken, we kregen thee met zelfgemaakte "birdseedcake" een energiebommetje volgens de gastvrouw, vol noten, zaden, rozijnen en wat al niet. Haar man was net bezig met schapen scheren, dwz de vervuilde stukken van hun vacht afhalen. Wil je het zien? Spring maar in de auto! Ook nog even meegepikt.
De tea (het diner) was rond acht uur gepland, met vooraf "some beer, wine and nibbles". We bleken uiteindelijk met z' n negenen aan tafel te zitten, naast pa en dochter nog drie zgn. Woofers : Workers on organic farms. Dit zijn veelal jongeren die voor een bepaalde tijd hand- en spandiensten verrichten tegen kost en inwoning. En dan nog een van de zonen met een vriend. De maaltijd bestond uit roast hogget ( eenjarig lam), aardappels en verschillende soorten groente. Als dessert was er squiddy chocolate log, een heerlijk doch machtig toetje vnl. bestaande uit chocola, slagroom en cakedeeg....Heel gezellig, gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen, al kostte het soms moeite om het tempo bij te houden, want Nieuw Zeelands is toch niet hetzelfde als Engels! Leuke onderbreking van hotels en huisjes!
Internet is hier helaas niet voorhanden, dus de verzending laat een dagje op zich wachten!